vol liefde leven

Maandag 5 oktober 2015

In april is mijn moeder overleden. Ruim een jaar woonde ze in een verpleegtehuis. In de periode daarvoor ging het thuis ook al langere tijd niet goed. Allerlei lichamelijke kwalen had ze. De laatste maanden sprak ze niet meer en herkende ze ons, haar kinderen en haar familie, meestal niet.
Toch schuilde het grootste probleem in haar hoofd, beter gezegd, in haar hart. Ons mam had genoeg van het leven. Nadat haar partner overleed, een aantal jaren geleden, lukte het haar maar niet om de draad weer op te pakken. Niet opnieuw, want ons mam heeft geen gemakkelijk leven gehad. Ze kwam de klap van het overlijden van haar dierbare partner niet te boven.

In de tijd dat ons mam nog goed aanspreekbaar was spraken we er samen over. Over haar eenzaamheid, dat ze haar leven wel voor gezien hield. Dat was de reden dat ze zichzelf verwaarloosde, al wist ze dat lange tijd voor ons te verbergen.
We hebben wat afgepraat in die laatste jaren, ons mam en ik. Over wat te doen als ze ziek werd. Ze wilde niet meer naar het ziekenhuis, niet meer behandeld worden, geen onderzoeken meer. Wel pijnbestrijding, maar geen reanimatie of op een andere manier haar leven kunstmatig verlengen.
Ook over mijn jeugd spraken we. Dat waren best moeilijke gesprekken. Net als over háár jeugd was er pijn en verdriet. Als kind werd ze zoveel gepest. De steun die ze voelde door de liefde en bescherming van haar zussen.
Door al die gesprekken zijn we elkaar zoveel beter gaan begrijpen, vol van liefde en vergeving. Totdat er niets meer onbesproken was. Het was klaar.

In april is ze overleden. Dankbaar en opgelucht voel ik me, dat haar lijden niet nog langer hoeft te duren. De dood kwam als een bevrijding van fysieke en emotionele pijn. Wat kan ik nu anders dan blij zijn voor haar. Daarmee wil ik zeker niet zeggen dat ik niet verdrietig ben. Of dat ik haar niet mis. Zeker wel. Maar als mensen me vroegen hoe het met me ging, kwam een grote glimlach op mijn gezicht. Ik antwoordde dat het goed ging met me. Mensen dachten dat de klap voor mij nog wel zou komen. Dat ik de pijn ontkende. Maar ik voelde geen pijn, wel verdriet en gemis. En grote dankbaarheid, zelfs vreugde.

Nu, een paar maanden later, voelt het nog zo. Ik weet het zeker, dit is mijn rouw. Maar ik rouw in dankbaarheid en met vreugde.